Przeczytałam doniesienia z Narodowego Kongresu Żywieniowego, którego motywem było zapobieganie otyłości dzieci. Przyjrzałam się aktualnej piramidzie prawidłowego żywienia dzieci i młodzieży (4-14 lat) i wcale nie chcę pisać o jedzeniu, bo to temat rzeka i nie czuję się fachowcem.
W piramidzie, którą Wam pokazuję podstawą wcale nie jest żywienie, a ruch i przebywanie na świeżym powietrzu. Matko jedyna, jakie odkrycie!
A jednak, w dobie cyfryzacji, okazuje się, że ta oczywista oczywistość zniknęła i trzeba wrócić do bazy. Powietrze, ruch i zabawy na zewnątrz to w moich czasach była nie tylko forma spędzania wolnego czasu, ale i aktywności szkolnych.
Mam wrażenie, że my babcie i dziadkowie możemy bardzo pomóc w reaktywacji naszych wnucząt, przywołując zabawy podwórkowe z naszych czasów. Nam też nie zaszkodzi trochę ruchu!
Kiedyś największa karą był zakaz wyjścia na podwórko, a dzisiaj na podwórko wysyła się dzieci za karę. Co za cywilizacyjny obłęd.
Stając pierwsza w szeregu do misji reaktywacja zabaw ruchowych przypomnę kilka, które towarzyszyły mojemu dzieciństwu. Jeśli nawet nie we wszystkie możemy grać, to chociaż nauczmy dzieciaki.
Pierwsza zabawa w „Gumę” – kilka metrów gumy, trzy osoby i skaczemy wg znanych nam choreografii lub układamy nowe. Zaczynamy od kostek i podwyższamy do pach. Ostatnia runda, to ruszany…przecież pamiętacie
Gra w „Państwa” – rysujemy patykiem na ziemi wielkie koło, dzielimy po równo miedzy graczy. Każdy gracz mianuje się jakimś państwem. Jeden z graczy ma patyk. Krzyczy hasło „wywołuję wojnę przeciwko, piwko, przeciwko piwko…np. Francji i tym momencie wyrzuca patyk jak najdalej przed siebie i zaczyna uciekać w odwrotnym kierunku. Wszyscy uczestnicy rozbiegają się, ale za patykiem musi pobiec tylko wywołany przeciwnik. Gdy znajdzie i przydepnie lub podniesie patyk krzyczy: „STOP!” wtedy wszyscy muszą się zatrzymać. Teraz uczestnik wywołany do wojny (Francja) wybiera państwo, któremu chce wywołać wojnę, mówiąc: “Wywołuję wojnę przeciwko Rosji”. Teraz musi ocenić swoją odległość do wybranego przeciwnika, aby znaleźć się jak najbliżej i dotknąć go patykiem. Odległość wyznaczają kroki: tzw. słoniowe (jak największe kroki),
normalne, stópki (przykładamy piętę prawej stopy do czubka palców lewej i tak na zmianę), parasolki (obrót wokół własnej osi). Uczestnik, który trzyma patyk musi i głośno podać, ile jakich kroków wykona (np. 10 słoniowych, 3 parasolki i 7 stópek) i zaczyna iść w kierunku przeciwnika. W trakcie pozostali gracze liczą razem z nim kroki, pilnując by ten nie oszukiwał i ciągle wykonywał kroki jednego rozmiaru – nie można zmniejszać np. słoniowych im bliżej celu. Oznacza to, że jeśli przeszacował, minie Rosję. Po wykonaniu wszystkich kroków zatrzymuje się. Jeśli z tej odległości dotknie przeciwnika patykiem (przed grą ustalamy, czy patyk można rzucić, czy trzeba stać na prostych nogach), ma prawo zabrać część jego terytorium. Jeśli nie zdoła dotknąć, to przeciwnik zyskuje część terytorium.
ZABIERANIE TERYTORIUM. Czynność tę należy wykonać stojąc na swoim terytorium obiema nogami i maksymalnie się wychylając, kolistym ruchem narysować patykiem nowe granice swojego państwa.
Po tej czynności zawodnik, któremu „zabrano” ziemię, zaczyna kolejną rozgrywkę.
Z gry odpadają uczestnicy, którym nie pozostanie nawet skrawek własnej ziemi. Dopuszczalne jest wspaniałomyślne dzielenie się posiadanym terytorium ale wtedy wyłonienie zwycięzcy trwa dłużej.
Przypomniałam dwie kultowe zabawy, bardzo ruchowe.
Pamiętam też fajne zabawy mniej ruchowe, a bardziej sprawnościowe. Dziewczyny grały na kocu w „Ciupy”, a chłopcy scyzorykiem w „Pikuty”…ehhh!
A i na żywienie babciowe też można zwrócić uwagę i nauczyć się robić lżejsze, smaczne posiłki, kiedy jesteśmy z wnukami.
